Autorski zbiór opowiadań Sandora Maraiego (1900 – 1989) wydany po raz
pierwszy w 1941 roku. Wybrane utwory były wcześniej czytane przez
samego pisarza w cotygodniowej audycji Węgierskiego Radia. Tę formę
kontaktu z czytelnikami Marai traktował jako swoisty dialog, który
miał też przyczynić się do popularyzacji literatury i czytelnictwa
wśród różnych warstw społecznych ówczesnych Węgier. W opowiadaniach
zawartych w zbiorze „Magia” Marai potwierdza, że jest mistrzem
narracji i suspensu. Na kilku zaledwie stronach potrafi zawrzeć
zaskakującą fabułę, będącą często splotem codziennych, zwykłych
zdarzeń, jednocześnie przedstawiając socjologiczny opis mieszkańców
miast czy swoją wersję ważnych wydarzeń historycznych.
śmierci żony przechodzi na emeryturę i wraz z córką, matką i teściową
przeprowadza się do innego miasta. Przez całe życie starał się
rozszyfrowywać zagadki innych ludzi, teraz zaś stanął w obliczu
własnych skrzętnie skrywanych tajemnic i kłamstw. Autor z właściwym
sobie mistrzostwem wnika w meandry psychiki bohatera, ukazując
wewnętrzną ewolucję na tle jego doświadczeń jako byłego szpiega oraz
wyrazistych postaci czterech bliskich mu kobiet.